Medyczne czynności ratunkowe, które mogą być wykonywane samodzielnie przez ratownika medycznego:
• Ocena stanu pacjenta w celu ustalenia postępowania i decyzji o podjęciu lub odstąpieniu od medycznych czynności ratunkowych.
• Układanie pacjenta we właściwej pozycji uzależnionej od stanu pacjenta lub odniesionych obrażeń.
• Podjęcie i prowadzenie podstawowej i zaawansowanej resuscytacji krążeniowo-oddechowej u dorosłych i dzieci.
• Bezprzyrządowe przywracanie drożności dróg oddechowych.
• Przyrządowe przywracanie i zabezpieczanie drożności dróg oddechowych.
• Odsysanie dróg oddechowych.
• Podjęcie tlenoterapii biernej lub wspomagania oddechu lub wentylacja mechaniczna.
• Intubacja dotchawicza w laryngoskopii bezpośredniej w nagłym zatrzymaniu krążenia przez usta lub przez nos, bez użycia środków zwiotczających oraz prowadzenie wentylacji zastępczej.
• Defibrylacja zautomatyzowana lub ręczna na podstawie EKG.
• Wykonanie EKG.
• Wykonanie przezskórnej elektrostymulacji serca w bradyarytmiach oraz kardiowersji w tachyarytmiach, w przypadku pacjentów niestabilnych hemodynamicznie.
• Monitorowanie czynności układu oddechowego i układu krążenia nieinwazyjnymi metodami.
• Kaniulacja żył obwodowych kończyn górnych i dolnych oraz żyły szyjnej zewnętrznej (polega na założeniu wenflonu do żyły).
• Wykonanie dojścia doszpikowego przy użyciu gotowego zestawu.
• Podawanie leków drogą dożylną, domięśniową, podskórną, dotchawiczą, doustną, doodbytniczą i wziewną oraz doszpikową, przy użyciu gotowego zestawu.
• Odbarczenie odmy prężnej drogą nakłucia jamy opłucnowej.
• Oznaczanie poziomu parametrów krytycznych z użyciem dostępnego sprzętu, w tym w szczególności: poziomu glukozy w surowicy, elektrolitów w surowicy, badania gazometrycznego krwi włośniczkowej.
• Opatrywanie ran, tamowanie krwotoków, unieruchamianie złamań, zwichnięć i skręceń, unieruchamianie kręgosłupa ze szczególnym uwzględnieniem odcinka szyjnego.
• Odebranie nagłego porodu w warunkach pozaszpitalnych.
• Segregacja medyczna.
• Podejmowanie działań zabezpieczających w celu ograniczenia skutków zdrowotnych zdarzenia.
• Przygotowanie pacjenta i opieka medyczna podczas transportu.
• Podawanie leków.
• Pobieranie materiału z górnych dróg oddechowych od pacjenta oraz wykonywanie testu antygenowego na obecność wirusa SARS-CoV-2 w okresie ogłoszenia stanu epidemii lub stanu zagrożenia epidemicznego wywołanych tym wirusem.

Kierowca – osoba niemedyczna, posiadająca uprawnienia do kierowania pojazdem uprzywilejowanym.
Jeśli nie możesz skorzystać z transportu publicznego ze względu na stan zdrowia, a potrzebujesz natychmiastowego leczenia w innej placówce leczniczej, możesz skorzystać z bezpłatnego transportu sanitarnego.
Jeżeli natomiast jesteś zdolny do samodzielnego poruszania się bez stałej pomocy innej osoby, ale wymagasz pomocy przy korzystaniu z transportu publicznego
lub wymagasz pojazdu dostosowanego do potrzeb osób z niepełnosprawnością, przysługuje Ci płatny transport.

Jest on częściowo płatny w przypadku leczenia:
• chorób krwi i narządów krwiotwórczych
• chorób nowotworowych
• chorób oczu
• chorób przemiany materii
• chorób psychicznych i zaburzeń zachowania
• chorób skóry i tkanki podskórnej
• chorób układu krążenia
• chorób układu moczowo-płciowego
• chorób układu nerwowego
• chorób układu oddechowego
• chorób układu ruchu
• chorób układu trawiennego
• chorób układu wydzielania wewnętrznego
• chorób zakaźne i pasożytnicze
• urazów i zatruć
• wad rozwojowych wrodzonych, zniekształceń i aberracji chromosomowych.

NFZ pokrywa w takich przypadkach 40 proc. kosztów przejazdu.
W innych przypadkach musisz zapłacić sam pełne koszty transportu.
Lekarz lub felczer musi Ci wystawić skierowanie, żebyś mógł skorzystać z transportu sanitarnego.

Transport sanitarny w POZ
Bezpłatny transport sanitarny w podstawowej opiece zdrowotnej (POZ) przysługuje pacjentom w następujących sytuacjach:
• kiedy zachodzi konieczność leczenia określonego schorzenia w innej placówce leczniczej – z wyłączeniem stanów nagłego zagrożenia zdrowia lub życia
• dla zachowania ciągłości leczenia przez lekarza POZ.
Świadczenie obejmuje przejazd z miejsca zamieszkania pacjenta do świadczeniodawcy i z powrotem. Zasady odpłatności są takie same jak w przypadku opisanego wcześniej transportu sanitarnego. Skierowanie na transport sanitarny POZ wystawia lekarz podstawowej opieki zdrowotnej.

Transport sanitarny „daleki” w POZ
Z transportu „dalekiego” w POZ możesz skorzystać w następujących sytuacjach:
• kiedy z przyczyn losowych musiałeś skorzystać z pomocy medycznej w szpitalu za granicą, a Twój stan zdrowia w momencie wypisu ze szpitala jest stabilny,
ale nie pozwala na samodzielny powrót do domu. Zostaniesz przewieziony od granicy Polski do miejsca Twojego zamieszkania
• kiedy z przyczyn losowych musiałeś skorzystać z pomocy medycznej w zagranicznym szpitalu, ale wymagasz kontynuacji leczenia w kraju, a stan Twojego zdrowia pozwala na uzyskanie wypisu i nie ma medycznych przeciwwskazań do przewozu ambulansem. Przysługuje Ci transport od granicy Polski do szpitala, który jest położony najbliżej Twojego domu i w którym możliwe jest kontynuowanie leczenia
• kiedy z przyczyn uzasadnionych medycznie musisz korzystać ze świadczeń konkretnej poradni specjalistycznej oddalonej od miejsca zamieszkania o więcej niż 120 km „tam i z powrotem”, a ogólny stan Twojego zdrowia nie pozwala na samodzielne dotarcie do poradni. Transport przysługuje wtedy z Twojego miejsca zamieszkania
do najbliższego świadczeniodawcy, który udzieli Ci świadczeń, i z powrotem
• kiedy musisz ze względów medycznych korzystać z wysokospecjalistycznych świadczeń ambulatoryjnych, które realizowane są jedynie przez niektóre poradnie,
do których odległość z miejsca Twojego zamieszkania przekracza 120 km „tam i z powrotem”, a Twój ogólny stan zdrowia nie pozwala na samodzielny dojazd do poradni. Transport przysługuje wtedy od miejsca zamieszkania do poradni i z powrotem.

Aby skorzystać z transportu sanitarnego „dalekiego” w POZ, powinieneś (Ty lub Twoja rodzina albo opiekun prawny) wystąpić z wnioskiem do dyrektora oddziału wojewódzkiego NFZ. Wniosek taki należy złożyć w oddziale Funduszu, do którego należysz. Po rozpatrzeniu wniosku dyrektor oddziału Funduszu wyda pisemnie stosowną decyzję.
W przypadku transportu związanego z leczeniem poza granicami kraju, do wniosku należy dołączyć zaświadczenie sporządzone w języku polskim, a przygotowane przez zagraniczny szpital, który realizował leczenie.
W przypadku transportu związanego z leczeniem specjalistycznym w kraju należy dołączyć do wniosku zaświadczenie z poradni specjalistycznej, która ma wykonać świadczenie.